Ik installeerde me in onze living badend in het zonlicht met een lekker kopje koffie. Het voelde een beetje vreemd om dit al skypend te doen i.p.v. een ‘live’ sessie maar ze had er echt nood aan dus uitstellen tot na de corona was geen optie.
Ze zat een beetje ineengedoken, in een prachtige jurk die ze zelf verkocht, ze lachte wel maar haar ogen deden niet mee.
Het was moeilijk. De stress gierde door haar lijf. Niet weten wanneer ze mocht opengaan, of er nog voorraad kwam, of haar bank met een financiering over de brug kwam. Het hakte er stevig in.
“Ik moet naar de buitenwereld lachen maar ik voel mij helemaal niet zo. Ik kan er niets aan doen maar de negativiteit overspoelt mij. ” Het krakje in haar stem maakt me emotioneel.
Ik luister, stilletjes, laat haar even alle emoties ventileren.
Ik vertel haar hoe stress werkt. Het onbewuste brein schiet in angst. Je lichaam weet niet wat ‘echt waar’ is en reageert op jouw gedachten. Stel je voor dat ik je een citroen geef. Ik snijd er een schijfje vanaf en leg dit op je tong. De citroen is er niet echt maar toch maak je al speeksel aan. Je lichaam weet niet dat er geen ‘echte’ citroen is, ze reageert op wat jij denkt.
Bedenk je dus allerlei rampscenario’s voor de toekomst dan reageert je lichaam daarop alsof het echt gebeurt. Adrenaline schiet omhoog en je lichaam spant zich op. Klaar voor een fight/flight reactie. Het goede nieuws is dat je dit kan omdraaien en terug kan kiezen voor gedachten die behulpzaam zijn. Lief voor je lijf.
We doen samen een oefening om te ontspannen en terug controle te krijgen over het onbewuste brein. I.p.v. ik maak me zorgen, actieve taal gebruiken: ‘Stop, ik DOE me zorgen maken en ik stop hiermee’. En daarna zet je erachter ‘Ik ben onstspannen’. Het geeft onmiddellijk verlichting van spanning.
Haar gezicht wordt zachter. Ze gaat rechter zitten. “Ja”: zegt ze, “ja dit voel ik, het werkt”.
Ze vraagt hoe het met mijn kinderen gaat. Ik vertel een grappige anekdote. Ze moet lachen, dit keer ook met haar ogen…
0 Reacties